ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Που μπηξε το μαχαίρι
μες στη νύχτα -βαθιά- τη θερινή
και βγήκε κόκκινο
σαν από καρπούζι

Εξιστορούσε με τη σειρα του
με το φιδάκι να καίει
και να μυρίζει γύρω
απ' το τραπέζι μας

Πώς με σπάραξες με κείνο
το πυροτεχνικό εμβατήριο
Πώς βγήκαμε έτσι στον κόσμο
με γυμνό καλοκαίρι

Έπιασα και ζωγράφισα
τον τάφο μου απλά
σ' ένα κατάμεστο
φως περιβόλι

Μ' ένα αεράκι μικρασιάτικο
ν' ανάβει τα κεριά τους
της θάλασσας οι Άγιοι
ψυθίριζαν άστρα

Το ζοφερόν μου ένδυμα
τον κόσμο αυτόν ν' απεκδηθώ
να δράξω απ' την πηγή Σου
που στίλβει ανθέων

Αμήν και αναπέμπουν
τις μέρες του Αυγούστου
συγγενιά οπάλινη
εξ απαλών ονύχων