ΕΝΑ ΨΑΡΙ ΣΤΗΝ ΟΧΘΗ ΠΡΟΣΜΕΝΟΝ ΒΡΟΧΗ

(Αποπηράθηκα την μετάφραση ενός σλοβάκικου ποιήματοος, που ανήκει στον ποιητή Jan Buzassy, μέσω βέβαια των αγγλικών)

Κατόπιν, μ' καρυδότσοφλο
θα λεκιαστούμε στα καφετί
έτσι που στην ανατολή
να μπορούμε να αισθανθούμε
μέσα μας τα πουλιά να γεννιούνται
όπως οι κανάτες στη γη μέχρι τους λαιμούς τους
γεμίζουν με τη σιωπή,
και η γη, που τη νύχτα χορηγεί,
με τη μορφή ενός βάζου ή τη μορφή ενός θρύψαλου,
θα είναι ικανοποιημένη.

Θα μας θεραπεύσει από τις αθέατες ασθένειες,
καθώς επίσης και το αθώο παιχνίδι των παιδιών σ’ ένα ρόμβο
(μια γυναίκα στον τρίτο της μήνα,
νιώθει καθώς διαιρεί σε δύο
τον άνδρα που βουτάει στο ρούμι,
πως ξέρει ότι πηγαίνει στο διάβολο)

Μόνο εμείς που είμαστε εξοικειωμένοι
με τον ύπνο σε ένα ανοικτό μαχαίρι
εμείς, σε ποιές πληγές το άλας των αστροπτώσεων
ξέρουμε πότε η χαραυγή αρχίζει;

Το όνειρο, μία ξαφνική παρουσία του μυαλού
στα μέσα του ύπνου,
κι ο θάνατος,η στιγμή που ξέρουμε
πότε μεταβαλλόμαστε σε πράγματα

Ξαπλωμένοι στη ακτή
είμαστε στεγνοί,
απόντες από τον ύπνο μας
ώσoοτου ο ροδόχρους υμένας της αυγής,
καιει στη Γη

Το λοιπόν θα βαφτούμε μόνοι μας καφε,
μ’ ένα καρυδότσουφλο
έτσι ώστε να μπορούμε να νιώσουμε τα πουλιά
να κλωσσάνε μέσα μας
στην πρωίμη αυγή