ΚΛΕΑΝΘΗ

Με τη μοναξιά του αστροναύτη
που προσεληνώνεται
Αύγουστο μήνα
κι όλοι τον κοιτούν
μα κανείς δε τον βλέπει

Μια πομόνα ανστεναγμών
το απόγευμα
στέφει τα ζουμπόυλια
του παραθυριού
με στάλες

Πάρε μέσα τα χαλιά
θα βρέξει σε λίγο
με γέννησες με θύσανους στα μάτια
για να σε παντρευτώ
μια μέρα των ημερών

Στην κορυφη του αφρισμένου κυματος
άκουσα το τραγούδι σου με όνομα
που φέρνει τσάι στους γυμνούς,
υπάγεται σε ταξιανθίες
κι αρχαγγέλους αγιογραφεί