Ο ΕΝΟΠΟΙΟΣ ΔΟΥΝΑΒΗΣ...

Ξύπνησε και πήγε ν’ ανοίξει το πατζούρι τραβώντας την κορδέλα, έτσι σα να ύψωνε λάβαρο το κυριακάτικο φως, που εισέβαλλε στο δωμάτιο. Όταν ξυπνάς, έχεις ακόμα τα αρχέγονα βλαστοκύτταρα του αληθινού εαυτού σου ενεργά, την αγνότητα ενός συνειδητού ασυνείδητου, αυθεντική. Δε σε βαραίνουν τα πρέπει της ημέρας ούτε οι συμβιβασμοί του χθες. Αυτά τα λίγα λεπτά μετά τον ύπνο είναι ένα κάστρο απομόνωσης, και πέφτει στην τάφρο του, ό,τι σε διεκδικεί από τη μέρα. Για λίγα λεπτά φυσικά λειτουργεί το θαύμα, η παράταση είναι στο χέρι σου.
Έπιασε τα γένια του, ίσως ό,τι τραχύ είχε, κι αργοανοίγωντας τα μάτια, τραβούσε την κουρτίνα, την αυλαία της καινούριας ημέρας, να δει τι είχε ετοιμάσει στο σκηνικό της γειτονιάς.
Μέσα από τα κελαηδίσματα διέκρινε κι ένα επίμονο θόρυβο, σαν κάτι να φυσούσε οδεύοντας προς εκτόνωση. Φοβήθηκε μήπως ήταν το γκάζι της κουζίνας , κι έτρεξε γρήγορα να δει. Ένα σπίρτο ν’ ανάψεις όταν η ατμόσφαιρα του δωματίου έχει γεμίσει γκάζι, αρκεί για να εκραγεί, όπως με την τελευταία λέξη πριν τον καυγά. Τελικά ήταν απλά ένα φορτηγό στην πίσω μεριά, που ξεφόρτωνε. Έβαλε λίγο νερό να βράζει σ’ ένα κατσαρολάκι,κι ένα τοστ να γίνεται κι επέστρεψε στο παράθυρο- σημειωτέον, πόσο γοητευτικός είναι ο σύνδεσμος παρά όταν ακολουθεί θήτα και απογειώνει τη λέξη: παραμύθι, παράθυρο, παραθερίζω…στον ανοιξιάτικο αέρα αιωρούνταν χνούδια από τα δέντρα. Δυο φίλοι συναντιούνται, ο ένας κρατάει μια σακούλα με ζεστό ψωμί, κόβει και του δίνει. Αυτή την ανθρώπινη ζεστασιά, είναι η ελάχιστη απόσταση, που αποτελεί στόχο για την τεχνολογία.
Σήμερα η Μπρατισλάβα είναι η πιο ζεστή προτεύουσα της Ευρώπης. Η εβδόμη του Μπετόβεν θα μπορούσε να συνοδεύει αυτές τις σκέψεις μου, σκέφτηκε. Κάποιοι λεν ό,τι η κλασσική μουσική δεν μπορεί να προσαρμοστεί ώστε να γίνει εφαρμόσιμη στην εποχή μας. Είναι αλήθεια έτσι, ή μήπως ο άνθρωπος έχει γίνει έτσι που δε μπορεί η ζωή του να χει για soundtrack κάτι τόσο γνήσιο.. αέρας που φυσάει στα νησάκια μου και μου δροσίζει το μυαλό…προχθές έβλεπα στην τηλεόραση ένα αφιέρωμα στην ελληνική εκπαίδευση της διασποράς, κι έδειχνε ένα σχολείο στη Βουδαπέστη, που τα παιδάκια τραγουδούσαν ένα σκοπό, κάπως έτσι «Να ‘φτανε ο Δούναβης μέχρι την Ελλάδα, μ ένα ποταμόπλοιο να βγαινα γοργά, να χαιρόμουν λίγο μέσα στη λιακάδα, γιατί εδώ πάντοτε, γκρίζα συννεφια..» Πόσοι το ονειρεύτηκαν αυτό, κι οραματίστηκαν την λιακάδα, και την κουβάλησαν με την λιακάδα του νου τους, σαν μια πολύτιμη αβασταγή, προσπαθώντας ν΄αλλάξουν την πορεία του ποταμού…


Ο Ρήγας Φεραίος, σε μια ελληνική ταβέρνα της Βιέννης, πίσω από την Ορθόδοξη Εκκλησία, καταστρώνει με συντρόφους και φοιτητές τις επαναστατικές του προκυρήξεις,ή τη νύχτα με κεράκι το φως του Διαφωτισμού. Μετά, πηγαίναν στο τυπογραφείο των αδερφών Πούλιου, τις έβαζε σε μποτίλιες και τις έριχνε στο Δούναβη, και κυλούσαν με τη δύναμη του λόγου, τη τρομερή, μες στα Βαλκάνια. Γιατί ο «Αντωνιος Κυριαζής», πίστευε στην ενότητα των Βαλκανιών, απ’ την οποία τώρα κρυβόμαστε. Και τα λόγια κυλούσαν, ως να τον καταδώσουν οι χαφιέδες, και το σώμα του μαζί μ’ άλλους οκτώ, να ριχτεί νεκρό, στο Δούναβη του Βελιγραδίου. Όμως τα λόγια πλέουν ακόμα…Αυτός είναι ο Δούναβης που ενώνει την Ευρώπη, κι αυτή είναι η Ιστορία που δεν μας διδάσκουν.


Σαν πεταλούδα μέσα απ’ το κουκούλι της, ξεπρόβαλλε εκείνη μές απ’ τα σεντόνια, και του χαμογέλασε…
-«Θες καφέ?» την ρώτησε. «Καλημέρα…»
και τη φίλησε στο μάγουλο, που ’ταν ακόμα ζεστό από το μαξιλάρι κι από τα όνειρα…














O πύργος στη Neboiza,παραδουνάβεια του Βελιγραδίου. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή ο Ρήγας Φεραίος και οι σύντροφοι του.