ΖΑΧΑΡΟΤΕΥΤΛΑ

Το σπίτι είναι σώμα που οξυγονώνεται, του κάνουμε ηλεκτρική μαρμαρυγή, είν’ ένα κύκλωμα που διαρρέεται από ρεύμα. Υπάρχουν φορές που αφαιρώ τη μάσκα, αποσυνδέω τα ηλεκτρόδια, κατεβάζω δηλαδή το τηλέφωνο και καταργώ το διαδίκτυο ή κλείνω καλά τα παράθυρα. Μα τη νύχτα το σπίτι γεμίζει ζωή :βάζω πλυντήριο κι ο θόρυβος ακούγεται σταθερός κ επαναλαμβανόμενος, καθώς βλέπεις τα ρούχα μ’α- φρούς από το φινιστρίνι –σπουδαία συσκευή, σε ταξιδεύει. Ζωντάνια ακόμα κι απ’ το βραστήρα, την τοστιέρα, το ψυγείο, κι απ’ το ποδήλατο της γυμναστικής, που γράφει στο καντράν φανταστικά χιλιόμετρα, με φόρα και passive activity.
Στα κουβούκλια του ντουζ φοράς την ειδική στολή της γύμνιας και σέρνεις την πόρτα, έτοιμος να εκτοξευθείς σε μια ειδική αποστολή, με τόσους υδρατμούς. Κι ανοίγεις ύστερα ξανά την πόρτα, άρτι αφιχθείς κ προσμένων δόξες.
Αυτό το κομψό λαμπατέρ πώς μεταμορφώνει τέσσερις κίτρινους τοίχους όταν,ανάβει πλάι στα cd με τα υγρά ηχεία. Και τα συρτάρια τη νύχτα, ανοίγουν τελετουργικά,για να πάρεις το οινόπνευμα ή ένα ζεύγος κάλτσες, γυρεύεις δωράκια και σημειώματα, όπως χώνει η αρκούδα το χέρι της στο δέντρο για να πάρει το μέλι, σιγά, μην ξεχυθούν οι μέλισσες. Καθρέφτες που εκπλήσσουν με την αξυρισιά, κουρτίνες πλεκτές, ημιδιάφανες, σα νυφικά της σελήνης που μπαίνει. Συνθετικά μαξιλάρια, πόστερ και γυάλινα αποτυπώματα. Τα διαμερίσματα τη νύχτα, είν ένα οικοσύστημα στιγμών και εντυπώσεων.
Θυμάμαι μες στο τελευτάιο τρένο, Βιέννη-Μπρατισλάβα, είμασταν σχεδόν μόνο εμείς κι ο οδηγός, βγαίνοντας απ’ το βαγόνι, μια μεθυσμένη κυρία μου λέει: no control, δε χρειάζεται εισητηριο, ταξιδευω κάθε μέρα free, κι εγώ. Κι ύστερα έγειρα να ξαπλώσω.
Coca cola, fujizu, fiat. Μέχρι και στα όνειρα που βλέπουμε τη νύχτα,διαφημίσεις κοιτάνε να στήσουν, χορηγοί στο ασυνείδητο, κι από τον ύπνο μας κοιτάνε ν’αρπάξουν. Μα εγώ βλέπω απ το κάστρο του Devin τα δυο ποτάμια που ενώνονται, σαν να ναι απ’ έξω, μέρα.
Νιώθω καμιά φορά σα να ζούμε σ’ ένα ενυδρείο, κάποιοι από μας φυσάνε λίγες πέρλες, οι περισσότεροι απολαμβάνουμε την τροφή που μας ρίχνουν. Κι όταν φορές φορές βρούνε κοράλλια κι άγκυρες στο ενυδρείο, προβληματίζονται.
Μες στα βρεμένα εδάφη, με το ρύζι και τα ζαχαρότευτλα, κουράστηκα. Πότε επιτέλους θα βγούμε σ’ ένα ξέφωτο…Έχω μια μικρή ελλάδα μες στο σπίτι, τη διανθίζω και τη θρέφω, πονεμένα και γνήσια. Με ήχους από σμήνη, κι ανάσες αιολικές.