Η 95 χρονη Irena Sendler από την Πολωνία, κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, έσωσε μέσα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Εβραίων,2500 παιδία, με κίνδυνο της ζωής της, φυγαδεύοντας τα σε πολωνικές οικογένειες, εκμεταλλευόμενη την ιδιότητα της ως νοσοκόμα. Ο πόλεμος τελείωσε, κι όταν το σοσιαλιστικό καθεστώς επεκράτησε στην Πολωνία, όχι μόνο δε της αναγνωρίστηκε καμία προσφορά, αλλά διώχθηκε κι όλας, τέθηκε σε περιορισμό, θεωρούμενη ως «αντιδραστική», απαγορεύτηκε στα παιδιά της να σπουδάσουν. Και ήρθε η ώρα, στα 95 της χρόνια, από μια ομάδα φοιτητών που τυχαία βρήκαν μια μνέια στο διδίκτυο, το έργο της να λάβει δημοσιότητα, και να προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης. Και το μόνο που είχε να πει, αντί παραπόνου για την βασανισμένη ζωή της που γνώρισε την αδικία και την πίκρα, ήταν «λυπάμαι μονάχα, που δεν έσωσα κι άλλα...»
Δεν είναι παράξενο να μην έχετε ακούσει τίποτα, γι αυτόν τον ά ν θ ρ ω π ο που θυσίασε τη ζωή του στο βωμό του έμπρακτου αλτρουισμού. Οι περισσότερες εφημερίδες την στρίμωξαν σε μια στήλη, και οι τηλεοπτικές ειδήσεις ίσα που έκαναν ένα σύντομο ρεπορτάζ. Πίεζε ο χρόνος για τα σίριαλ. Στη γαλαρία της ενημέρωσης ταξιδεύουν κάτι τέτοιες ειδήσεις. Που ψυθιρίζοντας κάτι στις μονάδες, θα μπορούσαν ν’αλλάξουν τον κόσμο. Θυμάμαι την ταινία που πήρε πρόσφατα όσκαρ, τη «Ζωή των άλλων» (ίσως η καλύτερη ταινία που χω δει), όπου κι εκεί κάποιος, εκμεταλλευόμενος τη θέση του κατάσκοπου, θυσίασε την άνεση που το προσφέρονταν από το σοσιαλιστικό καθεστώς για να βοηθησει έναν καλο άνθρωπο. Έβγαινες καλύτερος απ’ αυτην ταινία. Οι μεγάλοι κινηματογράφοι την αγνόησαν, προτίμησαν του Holywood, την πρόβαλλε μόνο ένα σινεμά μες στο στενάκι. Κι όμως έσπασε ταμεία, πούλμαν γέμιζαν από την επαρχία, καθημερινά. Τι άλλο είναι το ποιοτικό, παρά το ανθρώπινο...Και την κυρία αυτή, που να της χαρίζει ο Θεός χρόνια, δεν την ενδιαφέρει στην ουσία αν αναγνωρίζεται ή αν διώκεται-για δική μας κληρονομιά πρόκειται. Το ίχνος της το άφησε στην ανθρωπότητα. Γιατί έτσι χτίζεται η ανθρωπότητα, από ίχνη. Από το Σωκράτη μέχρι τους αγωνιστές του πολυτεχνείου, που χασαν χέρια και πόδια, αλλά δε φάνηκαν ποτέ. Γιατί απλά θέλησαν να παραμείνουν αγνοί.
Δεν είναι παράξενο να μην έχετε ακούσει τίποτα, γι αυτόν τον ά ν θ ρ ω π ο που θυσίασε τη ζωή του στο βωμό του έμπρακτου αλτρουισμού. Οι περισσότερες εφημερίδες την στρίμωξαν σε μια στήλη, και οι τηλεοπτικές ειδήσεις ίσα που έκαναν ένα σύντομο ρεπορτάζ. Πίεζε ο χρόνος για τα σίριαλ. Στη γαλαρία της ενημέρωσης ταξιδεύουν κάτι τέτοιες ειδήσεις. Που ψυθιρίζοντας κάτι στις μονάδες, θα μπορούσαν ν’αλλάξουν τον κόσμο. Θυμάμαι την ταινία που πήρε πρόσφατα όσκαρ, τη «Ζωή των άλλων» (ίσως η καλύτερη ταινία που χω δει), όπου κι εκεί κάποιος, εκμεταλλευόμενος τη θέση του κατάσκοπου, θυσίασε την άνεση που το προσφέρονταν από το σοσιαλιστικό καθεστώς για να βοηθησει έναν καλο άνθρωπο. Έβγαινες καλύτερος απ’ αυτην ταινία. Οι μεγάλοι κινηματογράφοι την αγνόησαν, προτίμησαν του Holywood, την πρόβαλλε μόνο ένα σινεμά μες στο στενάκι. Κι όμως έσπασε ταμεία, πούλμαν γέμιζαν από την επαρχία, καθημερινά. Τι άλλο είναι το ποιοτικό, παρά το ανθρώπινο...Και την κυρία αυτή, που να της χαρίζει ο Θεός χρόνια, δεν την ενδιαφέρει στην ουσία αν αναγνωρίζεται ή αν διώκεται-για δική μας κληρονομιά πρόκειται. Το ίχνος της το άφησε στην ανθρωπότητα. Γιατί έτσι χτίζεται η ανθρωπότητα, από ίχνη. Από το Σωκράτη μέχρι τους αγωνιστές του πολυτεχνείου, που χασαν χέρια και πόδια, αλλά δε φάνηκαν ποτέ. Γιατί απλά θέλησαν να παραμείνουν αγνοί.
No comments:
Post a Comment