ΑΥΛΙΤΣΑ

Ξέχασε στο σπίτι τα φώτα ανοιχτά.

Ο ξενιτεμένος μάλλον γεννιέται ξενιτεμένος.
Κι η πατρίδα του συνοδεύει το σκηνικό
Όπως ορχήστρα σε υπόγειο κοίλο, στην όπερα.
Απ’ το ρείθρο του πεζοδρομίου
Βροχή περίπατοι κυλούν
Έτσι όπως ξέρουν να επικοινωνούν οι δρόμοι
Και εκβάλλουν στη Μεσόγειο.
Το απόγευμα είναι μια ανθισμένη καμινάδα.
-Θυμάμαι το δάσκαλο να καπνίζει.
Διακριτική συνέπεια του τραμ
Που περνά μέσα απ’ τα δέντρα ανάλαφρο
Οι δάσκαλοι περνάν απ’ τη ζωή μας
Μ’ ένα χωνάκι παγωτό.
Μόνο μια αυλίτσα να μας δεχτεί,
Ν΄ ανεμίζει η τετράγωνη κουβέντα
Με κιθάρα που ανάβει τα ρεσώ
Ταξιδεύω ως και τη μπουνάτσα
Που ‘χε όταν κοίταζα τα μάτια της.

Κι είδε το σπίτι απ’ έξω φωτισμένο
Μα δεν είχε τα φώτα ξεχάσει
Ούτε τα κλειδιά:
Τον περιμέναν μέσα οι δικοί του
με χορούς και με χόβολη