Μια και ο χαρακτήρας των blogs είναι κατ’ αρχήν ημερολογιακός, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να καταθέσω εδώ κάποιες σκέψεις και εντυπώσεις μου, γενόμενες από την καθημερινή δραστηριότητα και εμπειρία.
Μακάβριο και απόμακρο φαντάζει στους περισσότερους από μας το θέαμα ενός νεκρού σώματος μέσα στο ανατομείο. Μ’ αυτήν την προκατάληψη το προσέγγισα κι εγώ την πρώτη φορά, όταν κατέβηκα μαζί με την καθηγήτρια της ανατομικής στο υπόγειο μέσα στο οποίο κείτονται σώματα τεθνεόντων, ανατετμημένα προς μελέτη των φοιτητών, με την έντονη μυρωδιά της φορμόλης να σε ζαλίζει. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά είναι επιφανειακά, και ότι δε μπορεί να ονομαστεί κάτι μακαύριο όταν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αποκαλύπτεται βέβαια η ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και ο θρίαμβος της. Πρώτα πρώτα αυτή το τράνταγμα της ματαιότητας σε προκαλεί να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα, να εξοστρακίσεις την αλαζονεία, να νιώσεις τη σημασία της αγάπης, και να επικεντρωθείς στην αναζήτηση του ρόλου για τον οποίο ήρθες πραγματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Η απομυθοποίηση αυτή, αίσθηση της παρεπιδημίας, μπορεί πιστεύω να ναι καταλυτική αν τη συλλάβεις.
«Ένα σώμα νεκρό είναι ένας λίθος πολύτιμος» λέει ο Πετζίκης. Πράγματι ανάγλυφα μέσα στη σιωπηλή τους χλωμάδα τα κεκοιμημένα σώματα, αποδεικνύουν
σοφία Πλάστη, εν τέχνη ποιήσαντος ναούς της ψυχής, Εικόνες Αγάπης. Επιπλέον μπορεί να αναρωτηθεί κανείς από πού προήλθαν αυτά τα πτώματα. Τα περισσότερα προέρχονται από αζήτητα άτομα του γηροκομείου ή άστεγους ζητιάνους. Ας συλλογιστούμε την περίπτωση ας πούμε ενός τέτοιου ανθρώπου, ενός κλοσάρ που στον 21ο αιώνα, περνά όλη τη ζωή του στο δρόμο, κρυώνοντας, ταπεινωμένος, κόβοντας στο παγκάκι λίγο τυρί με φρυγανιές να συντηρηθεί. Κι όταν εκπνεύσει κανείς δε το αναζητά κι όπως στη ζωή κανείς δεν τον αναλαμβάνει, και καταλήγει αν μη τη άλλο, το φτωχό του σώμα, προσφορά στην Επιστήμη. Η ανατομή πρέπει να γίνεται με σεβασμό, συνειδητό αλλά και επιβεβλημένο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιοι γίνονται εθελούσια δωρητές. Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση του Αντώνη Σαμαράκη, που αγαπούσε και πίστευε τόσο πολύ τους νέους ανθρώπους, που δώρησε το σώμα του για να μελετήσουν, στο πανεπιστήμιο Αθηνών, κι αυτοί δεν θέλαν να τον κόψουν, γιατί ήταν ο «Αντώνης τους».
Δεν είναι λοιπόν κάτι τόσο φοβερό κι απόκοσμο τα πτώματα του ανατομείου, που κάποιοι δε θέλουν ότι να ακούν γι αυτά. Κατεβαίνεις σ’ αυτό το υπόγειο, σα να εισέρχεσαι στον Άδη. Όταν όμως ξανανεβαίνεις στον κόσμο, μ’ έναν ήλιο λαμπερό, αντικρίζεις τους περαστικούς συνανθρώπους σου και σκέφτεσαι, δε θα μπορούσα να έρθω πιο κοντά στον καθένα απ’ αυτούς, πιο καλά γνωρίζοντας τους απ’ ό,τι τώρα, που μπορώ να τους βοηθήσω, με αγάπη και τιμή.
Μακάβριο και απόμακρο φαντάζει στους περισσότερους από μας το θέαμα ενός νεκρού σώματος μέσα στο ανατομείο. Μ’ αυτήν την προκατάληψη το προσέγγισα κι εγώ την πρώτη φορά, όταν κατέβηκα μαζί με την καθηγήτρια της ανατομικής στο υπόγειο μέσα στο οποίο κείτονται σώματα τεθνεόντων, ανατετμημένα προς μελέτη των φοιτητών, με την έντονη μυρωδιά της φορμόλης να σε ζαλίζει. Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά είναι επιφανειακά, και ότι δε μπορεί να ονομαστεί κάτι μακαύριο όταν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αποκαλύπτεται βέβαια η ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και ο θρίαμβος της. Πρώτα πρώτα αυτή το τράνταγμα της ματαιότητας σε προκαλεί να αναθεωρήσεις πολλά πράγματα, να εξοστρακίσεις την αλαζονεία, να νιώσεις τη σημασία της αγάπης, και να επικεντρωθείς στην αναζήτηση του ρόλου για τον οποίο ήρθες πραγματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Η απομυθοποίηση αυτή, αίσθηση της παρεπιδημίας, μπορεί πιστεύω να ναι καταλυτική αν τη συλλάβεις.
«Ένα σώμα νεκρό είναι ένας λίθος πολύτιμος» λέει ο Πετζίκης. Πράγματι ανάγλυφα μέσα στη σιωπηλή τους χλωμάδα τα κεκοιμημένα σώματα, αποδεικνύουν
σοφία Πλάστη, εν τέχνη ποιήσαντος ναούς της ψυχής, Εικόνες Αγάπης. Επιπλέον μπορεί να αναρωτηθεί κανείς από πού προήλθαν αυτά τα πτώματα. Τα περισσότερα προέρχονται από αζήτητα άτομα του γηροκομείου ή άστεγους ζητιάνους. Ας συλλογιστούμε την περίπτωση ας πούμε ενός τέτοιου ανθρώπου, ενός κλοσάρ που στον 21ο αιώνα, περνά όλη τη ζωή του στο δρόμο, κρυώνοντας, ταπεινωμένος, κόβοντας στο παγκάκι λίγο τυρί με φρυγανιές να συντηρηθεί. Κι όταν εκπνεύσει κανείς δε το αναζητά κι όπως στη ζωή κανείς δεν τον αναλαμβάνει, και καταλήγει αν μη τη άλλο, το φτωχό του σώμα, προσφορά στην Επιστήμη. Η ανατομή πρέπει να γίνεται με σεβασμό, συνειδητό αλλά και επιβεβλημένο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που κάποιοι γίνονται εθελούσια δωρητές. Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση του Αντώνη Σαμαράκη, που αγαπούσε και πίστευε τόσο πολύ τους νέους ανθρώπους, που δώρησε το σώμα του για να μελετήσουν, στο πανεπιστήμιο Αθηνών, κι αυτοί δεν θέλαν να τον κόψουν, γιατί ήταν ο «Αντώνης τους».
Δεν είναι λοιπόν κάτι τόσο φοβερό κι απόκοσμο τα πτώματα του ανατομείου, που κάποιοι δε θέλουν ότι να ακούν γι αυτά. Κατεβαίνεις σ’ αυτό το υπόγειο, σα να εισέρχεσαι στον Άδη. Όταν όμως ξανανεβαίνεις στον κόσμο, μ’ έναν ήλιο λαμπερό, αντικρίζεις τους περαστικούς συνανθρώπους σου και σκέφτεσαι, δε θα μπορούσα να έρθω πιο κοντά στον καθένα απ’ αυτούς, πιο καλά γνωρίζοντας τους απ’ ό,τι τώρα, που μπορώ να τους βοηθήσω, με αγάπη και τιμή.
No comments:
Post a Comment