Οι τρομοκράτες ενυπάρχουν μέσα στην καθημερινότητά μας, και μας απειλούν, σαν το παιδί που έφαγε το απαγορευμένο γλυκό. Δεν είναι μονάχα αυτοί που κάνουν τα μετρό ασφυκτικά, τ’ αεροδρόμια να παίρνουν μέτρα, αυτοί που τριβολίζουν τους λαούς, κι εκχυδαΐζουν το διαδίκτυο. Είναι και οι δακρυγόνες κουβέντες, οι αποκρίσεις μολότοφ, οι αρνήσεις, κι οι χειρονομίες καμικάζι. Πόσο κυκλοφοριακό έχουν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι και βγάζουν τέτοιο θόρυβο!
Κι ο άνθρωπος κάθεται, βάζει στο μικροκυμάτων τα ποπ-κορν κι έχει την εντύπωση πως πήγε σινεμά. Έχει κάνει και βιτρώ-πουλιά στο παράθυρο, να τα βλέπει -κάποτε δεν τ’ άνοιγε, κουράστηκαν και φύγαν.
Μάλλον τους έχουμε ανάγκη τους τρομοκράτες, γι’ αυτό δεν τους αποτινάσσουμε απ’ τη ζωή μας. Θα ερήμωνε. Άσε που τους περιέχουμε λίγο πολύ.
Μα βλέπεις καμιά φορά, όταν σηκώνεται το βλέμμα, γυρεύει κάτι μακρινούς συνδαιτυμόνες, ψάλτες, καπετάνιους, φιλοτελιστές. Να λένε «στην υγειά σας», σαν «δεύτε λάβετε φως»..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment