Στη μαρμάρινη πλατεία...

ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΤΗ Η ΒΑΡΚΑ ΕΙΝ’ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ

Με το φακό στο κούτελο να ψάχνεις
Μες στη σκέψη του ανθρώπου
Σταλαγμίτες και χαμόκλαδα
Και μιαν ελπίδα τζάμι
Αμαξιού από σφαίρα

Άνοιξα τη βρύση στα ξένα
Κι έτρεχε νερό απ’ το βράχο του Πηλίου
Άνοιξε το θερμοσίφωνα
Να ζεστάνει η θάλασσα
Θα κατέβει κοκκινόχωμα
Θα τρέχει η βρύση αίμα.

Αίμα να μου παίρνεις απ’ τ’ όνειρο
Ήταν πολύ ζωντανό
Είχαμε λέει αγάπη για όλα
Κι είμαστε όλοι μες στο όνειρο
Μια μαραμένη ειμαρμένη
Που τώρα πάφλαζε
Σα να περνούσε τρεχαντήρι

Κοιμόταν πάλι στα παγκάκια οι κλωσάρ
Βγήκαν οι μπόγιες κι ανέλαβαν τη ζώγρηση

Κι όμως τα όνειρα μας νουθετούν
Μήκους μικρού μεγάλου πόθου
Να ξυπνάς αλλού

Στη μαρμάρινη πλατεία με τραπεζάκια στο γκρεμό
Ν’ απλώνονται στον ήλιο τα χωριά και να τήκονται
Με λεμονάδα ΕΨΑ και νεραντζάκι απ’ το πρωί
Κι ο τσαγκάρης να δουλεύει στην κουφάλα του πλάτανου

Δέσε κυρά μου τα μαλλιά σου να φύγουμε

Δε ξέρω εδώ που ρθαμε
Μπόλικο τραύμα ο κόσμος