Πρόσφατα, είχα την τύχη να βρεθώ στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, στα πλαίσια της αποχαιρετηστήριας περιοδείας της Νάνας Μούσχουρη. Το θέατρο ήταν κατάμεστο και ο κόσμος την αποθέωνε, χειροκροτώντας την επι ώρα όρθιος. Ήρθαμε να δούμε τη Νάνα μας, έλεγαν οι Άγγλοι. Κι εκείνη, μετά από ένα γεμάτο πρόγραμμα τριών ωρών, έβγαινε και ξανάβγαινε για να τους αποχαιρετήσει, πετώντας πίσω τα λουλούδια που της χάρισαν.
Αγαπώ και θαυμάζω αυτην τη γυναίκα από μικρός, όχι μόνο για τη χαρισματική φωνή και το πλούσιο της ρεπερτόριο αλλά κυρίως για κάτι άλλο σπάνιο: κατάφερε να ξεπεράσει τα ελληνικα σύνορα, έτσι που χωρίς να χάσει την ελληνικότηά της, οι Γερμανοι, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Βέλγοι, να την θεωρούν εθνική τους τραγουδίστρια, να έχει εκκατομύρια θαυμαστές σε όλη τη Γη, κι έτσι που απόφασίζοντας να κλείσει την καριέρα της, να κάνει μία πραγματικά παγκόσμια περιοδεία. Αυτό το άλμα είναι κάτι που λίγοι Έλληνες το κατφέρνουν (βλέπε Μαρία Κάλλας, Αρβελερ, Γεώργιος Παπανικολάου, Ευγένιος Τριβιζάς).
Αν έμενε στην Ελλάδα, θα χαντακώνονταν, δεν τη χωρούσε. Διέδοσε τόσο την ελληνική κουλτούρα, που μια άλλη χώρα θα της χρωστούσε μεγάλη ευγνωμοσύνη. Αλλα οι Έλληνες, με τον κομπλεξισμό τους, της χρεώνουν ότι δεν παρέμεινε στην Ελλάδα. Οι Νεοελληνες, που συνήθως ξεχναν, ότι καλές είναι οι ρίζες, αλλά χωρίς κλαδιά δεν λεν και πολλά. Τραγούδησε στα μεγαλύτερα θέατρα, σε δεκάδες γλώσσες, όμως πάντα φρόντιζε να προάγει την ελληνική, και την ελληνική κουλτούρα. Μαθήτρια του Χατζιδάκι, και ψυχοκόρη του Γκάτσου, είχε μια γερή κληρονομιά. Από το χάρτινο το φεγγαράκι, ως τον τελευταίο της δίσκο στα ελληνικά κρατάει 50 χρόνια μiια σταθερή ποιότητα, δοκιμάζοντας την τέχνη της σ' όλων των ειδών τις μουσικές, και συνεργαζόμενη με τις σπουδαίους καλλιτέχνες, διεθνως. 
Harry Belafonte, Quincy Jones, Leonard Cohen, Mischel Legrand, Qulio Engelsias και πολλους άλλους. Εχει αποσπάσει σηματικά βραβεία, κι είναι απ' τους πρώτους καλλιτέχνες σε πωλήσεις δίσκων, μαζί με τους Beatles.
Διετέλεσε ευρωβουλευτής και πρίοσφερε σηματικό έργο στη unisef, ως πρέσβειρα καλή θέλησης. Αυτή η γυναίκα είχε πολλή αγάπη μέσα της, την έδωσε και την πήρε πίσω πολλαπλή. Παιδί του πολέμου, έχοντας τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα, από το θερινο κινηματογράφο που εργαζόταν ο πατέρας της, παρέμεινε το σεμνό αηδόνι με τα μεγάλ γυαλιά σ' όλη της την πορεία. Κλείνοντας, την ακόυγαμε να τραγουδάει "Ι did it in my way...", με το λευκό της φόρεμα, και σκεφτόμουνα συκινημένος, ναι αυτή είναι. Η Νάνα Μούσχουρη των Εθνων.
Αγαπώ και θαυμάζω αυτην τη γυναίκα από μικρός, όχι μόνο για τη χαρισματική φωνή και το πλούσιο της ρεπερτόριο αλλά κυρίως για κάτι άλλο σπάνιο: κατάφερε να ξεπεράσει τα ελληνικα σύνορα, έτσι που χωρίς να χάσει την ελληνικότηά της, οι Γερμανοι, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί, οι Βέλγοι, να την θεωρούν εθνική τους τραγουδίστρια, να έχει εκκατομύρια θαυμαστές σε όλη τη Γη, κι έτσι που απόφασίζοντας να κλείσει την καριέρα της, να κάνει μία πραγματικά παγκόσμια περιοδεία. Αυτό το άλμα είναι κάτι που λίγοι Έλληνες το κατφέρνουν (βλέπε Μαρία Κάλλας, Αρβελερ, Γεώργιος Παπανικολάου, Ευγένιος Τριβιζάς).
Αν έμενε στην Ελλάδα, θα χαντακώνονταν, δεν τη χωρούσε. Διέδοσε τόσο την ελληνική κουλτούρα, που μια άλλη χώρα θα της χρωστούσε μεγάλη ευγνωμοσύνη. Αλλα οι Έλληνες, με τον κομπλεξισμό τους, της χρεώνουν ότι δεν παρέμεινε στην Ελλάδα. Οι Νεοελληνες, που συνήθως ξεχναν, ότι καλές είναι οι ρίζες, αλλά χωρίς κλαδιά δεν λεν και πολλά. Τραγούδησε στα μεγαλύτερα θέατρα, σε δεκάδες γλώσσες, όμως πάντα φρόντιζε να προάγει την ελληνική, και την ελληνική κουλτούρα. Μαθήτρια του Χατζιδάκι, και ψυχοκόρη του Γκάτσου, είχε μια γερή κληρονομιά. Από το χάρτινο το φεγγαράκι, ως τον τελευταίο της δίσκο στα ελληνικά κρατάει 50 χρόνια μiια σταθερή ποιότητα, δοκιμάζοντας την τέχνη της σ' όλων των ειδών τις μουσικές, και συνεργαζόμενη με τις σπουδαίους καλλιτέχνες, διεθνως. 
Harry Belafonte, Quincy Jones, Leonard Cohen, Mischel Legrand, Qulio Engelsias και πολλους άλλους. Εχει αποσπάσει σηματικά βραβεία, κι είναι απ' τους πρώτους καλλιτέχνες σε πωλήσεις δίσκων, μαζί με τους Beatles.Διετέλεσε ευρωβουλευτής και πρίοσφερε σηματικό έργο στη unisef, ως πρέσβειρα καλή θέλησης. Αυτή η γυναίκα είχε πολλή αγάπη μέσα της, την έδωσε και την πήρε πίσω πολλαπλή. Παιδί του πολέμου, έχοντας τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα, από το θερινο κινηματογράφο που εργαζόταν ο πατέρας της, παρέμεινε το σεμνό αηδόνι με τα μεγάλ γυαλιά σ' όλη της την πορεία. Κλείνοντας, την ακόυγαμε να τραγουδάει "Ι did it in my way...", με το λευκό της φόρεμα, και σκεφτόμουνα συκινημένος, ναι αυτή είναι. Η Νάνα Μούσχουρη των Εθνων.
1 comment:
Καλή σου μέρα!
Καλή χρονιά κι από εδώ.
Σε προσκαλώ και στο εργαστήρι μου
http://vorias.blogspot.com/
Να είσαι καλά, καλοτάξιδο το βιβλίο και καλή συνέχεια στις δημιουργίες.
Θοδωρής Βοριάς
Post a Comment